In afwachting
We staan foto’s te maken van het Depot langs het fietspad. Een vrouw stapt af van haar fiets. Lachend. “Mag ik iets vragen? Mijn dochtertje zag dit hier staan, ze liep er rondom en zag dat jullie niet kunnen tellen, er ontbreken nummers! Maar wat is het?” Nieuwsgierigheid en goed kijken, jezelf iets afvragen. Meer is er niet nodig om van het leven een avontuur te maken.
Het is een kast met palen, veldpalen. De koppen op de palen zijn gemaakt van materiaal dat hier in de bodem voorkomt: verschillende soorten zand en, heel bijzonder, potklei. Van zand kun je glas maken, of beton, en van klei kun je keramiek maken. De palen komen langs paden en wegen door Terheijl. Waar de route de grens tussen twee bodemsoorten kruist, staat zo’n veldpaal.
Maar waarom ontbreken er nummers? Vijfenzeventig veldpalen markeren overgangen tussen bodemsoorten langs routes die er deels zijn, en routes die deels voor de hand liggen maar vooralsnog wensbeelden zijn. Op enkele plekken is al duidelijk dat een route een droom zal blijven. Waterschap, Natuurschoon, de Gemeente en Staatsbosbeheer zijn allemaal akkoord, maar een deel komt langs paden van privé-eigenaren en die moeten toestemming geven. Veel hebben dat al gedaan maar er zijn ‘gaten’ gevallen.
De nog in het Depot wachtende palen en de ontbrekende nummers laten zien hoe een gebied met meer dan tweehonderd eigenaren, mede dankzij hun gastvrijheid, toegankelijk wordt voor alleman, en waar nog mogelijkheden liggen om verder open te gaan. Het Depot is een graadmeter en een uitnodiging. Plaatsing geeft aan in hoeverre eigenaren, inwoners en gebruikers van Terheijl mensen welkom kunnen heten.
